blackfish görevlerini tam olarak yerine getiremeyen bir film.
fakat bu, bahsettiği durumdan etkilenmeye engel değil.
insanlar bu dünyanın başına gelen en kötü şey.
maymunların cehennemine gitmemiz gerekiyorsa yolumuz açık
 |
| blackfish, 2013 |
film, su parkında görevli birkaç kişinin ölümünü sorgulamıyor, sunuyor ve bunu o parklarda daha önce çalışmış eğitmenler ve birkaç izleyicinin gözünden yapıyor.
parklardan en büyüğü ve ünü, gücü amerikayı aşanı sea world. kurumun yetkilileri konuyla ilgili belgesele konuşmayı defalarca sorulsa da kabul etmediklerinden film tek taraflı. sea world'ün ne diyeceğinin pek de önemi olmaması ayrı konu, ellerinde olsa balinaları da dava ederlerdi muhtemelen.
filmin en iyi başardığı şey muhtemelen tilikum ve ailesinin balıkçılar tarafından yakalanış görüntülerini ele geçirmesi. bu koca memelinin canının aslında ne kadar uzun zamandır sıkkın olduğunun en basit kanıtı.
1981 doğumlu tilikum hala sahnede.
parklar kendilerini suçlu hissetmiyorlar.
ama hayvanlar mutsuz, birbirlerini yaralıyorlar; filmi izlerseniz göreceksiniz, öldürüyorlar.
kocaman kütlelerine küçücük gelen havuzların içinde mutlu taklidi yapıyorlar.
fakat rollerini çok iyi oyunuyorlar, ne de olsa sonunda balık var. donmuş balık.
belgeselin de konu aldığı şekilde çok iyi ilişkiler içindeymiş gibi göründükleri eğitmenlerini suyun metrelerce dibine sürüklemek kaydıyla öldürebiliyorlar.
eğitmenler ancak yıllar yıllar ve istifalarını verdikten sonra çalıştıkları parklar hakkında konuşmaya başlıyorlar.
ortada yine de bir aksiyon yok.
parklar hala orada.
balinalar da.
 |
| dawn brancheau ve tilikum felakete giden yolda, mutlu günlerinde |