j'attenberg, t'attenberg.

1, 2
67. venedik film festivalinda altın aslan'a aday olan ve 68.'de alps'te de izlediğimiz ariane labed'e (sağdaki) en iyi kadın oyuncu ödülünü kazandıran attenberg bu gece, sonunda sıra gelenlerden.
uzun zamandır dokunmadığım harici diskim seinfeld yüzünden yeniden gündemde, içinde ne cevherler barındırdığını ise kalbime gömmüştüm bunca zamandır. bir disney klasiği olan beauty&the beast ile başladığım akşama komşu vatandan bir inci; attenberg ile devam ediyorum.
alpler (she was not ready for pop) ve dogtooth (köpekdişi) başlı başına birer deneyim olmuştu.
bir yandan izleyip bir yandan yazdığım ve etrafında dolandığım attenberg her iki filmle de benzerlikler içeriyor. orta sınıf yunan halkını gösteren film sevgi dolu.
naiflikle zeka geriliği arasındaki ince çizgide dans eden marina, en yakın arkadaşı olduğunu söylediği bella, hafta babası ve sevgilisinin sade hayatlarını sarsacak hiçbir şey olmaması rahatlatıcı.
seinfeld'in hiçbir şey hakkında çok şey felsefesinin tepetaklak hali attenberg kocaman şeyleri hiç önemsememenin sadeliğinde kendini tekrarlayan sinema gündemindeki yerini heyecan verici bir es yaratarak alıyor.
yani güzel, izleyin.
ps: kül dökme sahnesinde the big lebowski'yi andım, ama gerek kalmadı.